Geplaatst op zaterdag 29 mei 2004 @ 09:30 , 568 keer bekeken
Op de Alexander de Grote-films van Oliver Stone en Baz Luhrman is het nog even wachten, maar ,,Troy'' van Wolfgang Petersen is veel meer dan een voorsmaakje. Met het enthousiasme van zijn humanioratijd, praat de 63-jarige Duitser over zijn fascinatie voor Homeros, de gelijkenis tussen Brad Pitt en Achilles, en de deugden van filmen met weinig computereffecten.
LONDEN, het Dorchester hotel, interviewdag met de regisseur en de cast van Troy. Tijdens het lange wachten lijkt de Troy-suite wel een congres voor amateur-classici, waar iedereen zijn er geheugen op navlooit naar resten van de klassieke humaniora. Algemeen besluit: eigenlijk ontbreekt er niet veel aan Troy, behalve de goden dan. De regisseur Wolfgang Petersen (Das Boot, In the line of fire, The perfect storm) is verbaasd dat die getrouwheid verbaast.
,,Op school in Duitsland leerden we de Ilias van binnen en van buiten. Achilles was mijn held. Hij was al wat een zestienjarige wilde zijn: een rebel, een James Dean, en nog een goede vechter ook. In mijn dromen wàs ik Achilles. Mijn waardering voor Hector, even dapper maar bescheiden en bedachtzaam, groeide pas later: daar moet je wat rijper voor zijn.
Ik droomde al heel lang van een realistische verfilming van de Trojaanse oorlog. Alleen de invloed van de goden in het verhaal zat in de weg. Toen David Benioff me de eerste versie van zijn scenario opstuurde, ben ik meteen als een gek beginnen bladeren: wat doet hij met de goden? Ik ben ze niet tegengekomen, en dat vond ik heel slim van hem. Rechtstreekse inmenging van die goden op het menselijk gedrag zou in een hedendaagse adaptatie belachelijk lijken.''
-Verder blijft u wel behoorlijk trouw aan Homeros en Virgilius. Stond u niet onder druk om grote toegevingen te doen aan de smaak van een hedendaags blockbusterpubliek?
Nee. De Amerikanen respecteerden dat dit een Europees verhaal is, verteld door een Europeaan die er veel van weet. Anderzijds hebben David en ik ook meteen beslist om ons niet te laten opjagen door muggenziftende professoren en leraren. We wilden een avonturenfilm, geen historische documentaire. Homeros veroorloofde zich zelf ook veel vrijheden, hoor. Hij schreef de Ilias en de Odyssea ruwweg 500 jaar na de val van Troje. Hij heeft zich gebaseerd op mondelinge overlevering, liederen en legendes. Hij heeft zelfs geld aangenomen van families die hem vroegen om hun voorouders een wat prominentere bijrol te geven in het verhaal: er is niets nieuws onder de zon in de media (lacht). De Ilias is dus niet hét verhaal van de val van de Trojaanse oorlog, het is Homeros' versie ervan. En nu hebben wij er onze versie van gemaakt. Met veel respect voor de Ilias, omdat die nu eenmaal de beste bron is - naast de Aeneis van Virgilius, essentieel voor de val van Troje. Maar ook met enkele aspecten die wij belangrijk vonden voor ons verhaal in 2004. Soms keken David en ik naar boven, en dan hoorden we Homeros zeggen: doe maar jongens, gooi die goden eruit als dat vandaag niet meer werkt, en lààt het slecht aflopen met Agamemnon.
- De personages handelen in Troy niet omdat deze of gene godheid hem dat influistert, maar volgen geloofwaardige menselijke drijfveren.
Homeros schreef ook heel wijze dingen over het menselijk handelen: wat we ook doen, we worden toch altijd weer gedreven tot oorlog of vernietiging. Maar uiteindelijk focust hij vooral op wrede gevechtsscènes. Wij hebben in Troy meer psychologische verklaring gestopt. Vooral Paris en Helena zijn menselijker en minder eendimensionaal dan in de Ilias, waar de enige verklaring voor hun liefde wordt gegeven in een bezwering door de liefdesgodin Aphrodite.
- Waarom koos u Brad Pitt voor de centrale rol van de Griekse held Achilles?
Achilles was de popster van zijn tijd: een held, door iedereen bewonderd. Brad heeft dat ook: hij heeft een van de vijf beroemdste gezichten op deze planeet. Hij brengt een stuk mythische uitstraling mee. Daarnaast speelde zijn motivatie een grote rol voor mij. Brad heeft me om deze rol gesmeekt zodra hij van de verfilmingsplannen hoorde. Na één gesprek, met veel Duits bier en een goede varkenskotelet, waren we akkoord. Veel filmkenners doen sceptisch over Brad: hij is te veel de mooie jongen, de grote ster. Er zit nochtans veel meer in hem. Kijk naar Snatch of Fight club: geen grootse films, maar wel de keuzes van een ster die uit het Hollywood-keurslijf wil ontsnappen. Brad kan de ene populaire romantische publieksfilm na de andere draaien en verschrikkelijk veel geld verdienen. Maar hij heeft meer ambitie als acteur, en een tomeloze energie. Achilles is een riskante rol: hij is vaak buitengewoon arrogant, egoïstisch en zelfingenomen - wie heeft er nu de ambitie om duizend jaar beroemd te blijven? Bovendien zit hij slecht in zijn vel: Achilles is een zelfdestructief, donker personage en Brad is in dat donkere gedoken. Niet evident voor iemand met zijn status, hoor.
Hector is een even moedige strijder als Achilles, maar hij is veel minder een vedette. Hij is nobel en solide, maar niet glamoureus. Datzelfde contrast wilde ik in de acteurs. Eric Bana is vrij bekend sinds The Hulk, maar een superster zoals Brad is hij nog lang niet. Ook Orlando Bloom heeft dezelfde status als zijn personage: Paris was dé playboy van Troje, de knappe jonge kerel waar vooral de jonge meisjes van de stad voor vielen.
En Helena, die kende niemand. Het gerucht van haar schoonheid liep in de hele wereld, maar haast niemand kon dat bevestigen want koning Menelaus hield haar verborgen in zijn kasteel in Sparta. We hebben honderden actrices overwogen of auditie laten doen in onze zoektocht naar 'het gezicht waarvoor duizend oorlogsbodems ontscheepten'. Ook de voor de hand liggende sterren: Nicole Kidman, Cameron Diaz, Uma Thurman Maar om zo'n geheimzinnige schoonheid te vertolken, is een onbekende actrice meer gepast. Uiteindelijk werd het Diane Kruger. Alles gaat vervelen, zelfs knappe vrouwen bekijken. Op de duur quoteerden we ze gewoon met een cijfer, dat stond voor een aantal schepen. 212, zeiden we dan giechelend als de volgende kandidate de deur uitstapte. Diane kwam het dichtst in de buurt van de duizend.
- Kunt u verklaren waarom de epische film opnieuw zo populair is?
Ik heb een boek geschreven met als titel Ich liebe die grossen Geschichten. Sterke, meeslepende verhalen zijn de essentie van goede films. Met indrukwekkende veldslagen wegens jaloezie over een wondermooie vrouw spring je dus een eind verder dan met een verhaal over een man die een omelet bakt. Dat het publiek om epossen en mythische helden vraagt, komt ook doordat onze tijd geen helden meer biedt. In de jaren zestig en zeventig had je inspirerende popidolen, politici, bewegingen. Mijn generatie dweepte met the Beatles en met Willy Brandt. Met wie valt er nu te dwepen?
- Als Troy een succes wordt, wat wordt dan de sequel: de Aeneis of de Oyssea?
Vooral in de Aeneis zie ik wel brood. Net als Troy is het een project dat tien jaar geleden technisch nog onmogelijk was, en nu zit daar een knappe film in als iemand er het geld voor wil ophoesten. Maar de jongste twee jaar ben ik maar met drie dingen bezig geweest: Troy, Troy en Troy. Ik wil mijn vrouw ook nog wel eens terugzien.
- Waarom zegt u dat Troy tien jaar geleden technisch onmogelijk was? Het is toch een ambachtelijk gefilmd epos met relatief weinig computergetover?
Gedeeltelijk klopt dat. Er liepen haast dagelijks duizenden figuranten rond op de set, en het hele Troje dat je op het scherm ziet, hebben we echt gebouwd. Dat is in deze computertijden haast ouderwets. Maar dat wil niet zeggen dat er geen computereffecten werden gebruikt, integendeel. Ze zijn gewoon zo goed geworden, dat je het verschil niet meer ziet. Ik heb mezelf trouwens grenzeloos belachelijk gemaakt, toen ik voor het eerst naar de beelden keek van het helicoptershot van de Griekse landing op het strand van Troje. Ik mopperde dat één groep soldaten onnatuurlijk bewoog en te duidelijk uit de computer kwam. Bleek dat toch uitgerekend een groep acteurs, zeker? (lacht)
Bron: De Standaard; steven de foer; 12/05/2004
